No i stało się. Koniec pewnej epoki. Mianowicie koniec najpiękniejszego czasu w moim życiu.
And so it happened. The end of an era. Namely, the end of the most beautiful time of my life.
Tak, wiem, jeszcze będzie fajnie i będziemy mieć dużo czasu dla siebie, a dziecko też musi mieć kiedyś możliwość wyjścia w świat (choć wcale nie musiałoby to być już teraz). Smutno mi jedynie, że teraz mam perspektywę tyrania aż do emerytury, albo sądząc po prognozach jej wysokości - nawet dłużej. I jak człowiek trochę dotknął tej wolności i leniwego czasu z dzieckiem to ciężko ma przeboleć, że praca zawodowa zajmuje aż połowę dnia. No ale wszyscy jedziemy na podobnym wózku, więc nie ma co się użalać, prawda?
Yes, I know, it'll still be fun and we'll have plenty of time for ourselves, and the child needs to be able to go out into the world someday (though it doesn't have to be now). I'm just sad that now I face the prospect of tyranny until retirement, or judging by the forecasts for retirement, even longer. And once you've had a taste of that freedom and lazy time with your child, it's hard to get over the fact that work takes up half your day. But we're all in the same boat, so there's no point complaining, right?
Aha, a jak spędziliśmy ten ostatni dzień?
Jak przystało na niedzielę handlową: na zakupach. Byliśmy w Ikei, zaliczyliśmy klopsiki, potem w SCC. Rzadko jeździmy na takie zakupy, nie wiem kiedy byliśmy ostatnio, i muszę przyznać: potwornie są one męczące :D
Oh, and how did we spend our last day?
As befits a shopping Sunday: shopping. We went to Ikea, had some meatballs, then to SCC. We rarely go shopping like this; I don't remember the last time we did it, and I have to admit: it's incredibly tiring :D
