Guest Appearance, 20,000 Steps, and Reflections on the Way Back
Yesterday, I had the opportunity to step in as a substitute at one of the kindergartens run by our foundation. It was an emergency situation – the teacher got sick, and as we all know, children can’t be put on hold. The kindergarten is located in a charming old townhouse and consists of just one mixed-age group – from three- to seven-year-olds. That alone made it an interesting experience for me.
Such a group is a real mosaic of needs, emotions, and abilities. Younger children absorb everything like sponges and look up to the older ones, while the older kids can feel important and needed – sometimes even like little teachers. But I must admit, balancing the educational and developmental needs of such a diverse group is quite a challenge. You have to move between storytelling and letters, between building block towers and reading simple sentences.
I’m very grateful for the opportunity – every such experience broadens your perspective and teaches humility. At the same time, I realized how much I love my own kindergarten. I love that I can ask for help if I need it, that I’m not alone, that we have our own methods, routines, and rhythm.
Instead of taking public transport, I decided to walk home – just for myself. The air smelled like spring, the city was buzzing with life, and I had time and space for some reflection. Along the way, I even managed to buy a birthday gift for Sara’s friend – she’s going to a party on Saturday!
Summary of the day? 20,979 steps on the counter, a head full of impressions, and the reassurance that sometimes it’s worth stepping out of your comfort zone just to appreciate what you have.
Gościnne występy, 20 tysięcy kroków i przemyślenia z drogi powrotnej
Wczoraj miałam okazję wskoczyć na zastępstwo w jednym z przedszkoli należących do naszej fundacji. Sytuacja awaryjna – zachorowała nauczycielka, a dzieci, jak wiadomo, nie mogą czekać. Przedszkole mieści się w klimatycznej kamienicy i składa się z jednej, mieszanej grupy wiekowej – od trzylatków aż po siedmiolatki. Już samo to było dla mnie ciekawym doświadczeniem.
Taka grupa to prawdziwa mozaika potrzeb, emocji i możliwości. Młodsze dzieci chłoną jak gąbka i podziwiają starszych, a starszaki mogą poczuć się ważne i potrzebne – czasem nawet jak mali nauczyciele. Ale przyznam, że pogodzenie edukacyjnych i wychowawczych potrzeb tak zróżnicowanego grona to nie lada wyzwanie. Trzeba balansować między bajką a literkami, między budowaniem wieży z klocków a próbą czytania pierwszych zdań.
Jestem bardzo wdzięczna za tę okazję – każde takie doświadczenie poszerza horyzonty i uczy pokory. Jednocześnie utwierdziłam się w przekonaniu, jak bardzo lubię swoje przedszkole. Lubię to, że w razie potrzeby mogę się poradzić, że nie jestem sama, że mamy swoje sposoby, rytuały i rytm.
Zamiast wracać komunikacją, zdecydowałam się na spacer – tak po prostu, dla siebie. Powietrze pachniało wiosną, miasto żyło swoim rytmem, a ja złapałam przestrzeń na przemyślenia. Po drodze udało mi się jeszcze kupić prezent na urodziny koleżanki Sary – bo w sobotę wybieramy się na imprezę!
Podsumowanie dnia? 20979 kroków na liczniku, głowa pełna wrażeń i przekonanie, że warto czasem wyjść ze swojej strefy komfortu, żeby docenić to, co się ma.
This report was published via Actifit app (Android | iOS). Check out the original version here on actifit.io
