18,622 steps and a thousand emotions later…
Today, my step counter showed 18,622 – the result of walking to and from work and a short stroll through the park. It was physically intense, but what really drained me were the emotions.
The day started early – I arrived at the preschool shortly after 7 a.m. because I had planned to leave a bit earlier for a doctor’s appointment. Unfortunately, just after 8, I got a call saying the doctor was sick, and my visit was rescheduled for Thursday morning. I've been feeling that my chronic sinusitis is returning. A slight earache has joined the familiar symptoms, and from experience, I know this won’t go away on its own.
Shortly after breakfast, while I was in the kitchen preparing things for our cooking workshop, someone asked me a question that completely threw me off: "Are you starting as a lead teacher in September?" It came out of nowhere, in a place and moment that really weren’t appropriate. I instantly felt uneasy and tense. It’s not a question I wanted – or felt entitled – to answer. Especially since the person this might affect likely has no idea what’s coming. I ended up saying that nothing is confirmed yet and that our director would be the right person to ask. Still, that conversation lingered with me all day and weighed heavily on my mood.
In the classroom, things weren’t any calmer. One of the twins was having a really rough day – constant tears, outbursts, fights. He was overwhelmed with emotions he couldn't manage. Days like this are exhausting – for the kids and for us. Everyone is tired. We’re all counting down to the summer break.
I was especially worried today about a boy whose behavior has been concerning for a while now. He often gets overstimulated, aggressive, and visibly unsettled. Something is clearly wrong. He’s a sensitive little boy stuck in a difficult situation that no five-year-old should have to deal with. We’re doing what we can to help him, but working with his parents is tough. Every conversation ends with them blaming the preschool. Yet the real problem lies elsewhere – and it’s painfully obvious. It’s heartbreaking to watch a child carry such a heavy burden and to feel so helpless.
Wednesday did have one bright side – the weather. It was warm and sunny, the last such day in the forecast. I wore a dress I really like, and for a brief moment, the world didn’t seem so heavy. After lunch, we took the kids outside, and things felt a little lighter. Fresh air and sunshine worked their magic.
On my way home, I started feeling the tension in every part of my body. My muscles were tight, my head was throbbing, and I just had to sit down for a bit. I found a bench in the park and took a moment to breathe. My mind was swirling with everything that had happened – the children’s emotions, the worrying situations, the uncomfortable questions. It all added up, and by evening, I felt completely drained.
I’m not sure if it would be easier if everything were already official and out in the open. Maybe that would prevent these kinds of questions and all the uncertainty. Maybe people could start adjusting to the changes. Or maybe it would only stir up more noise and confusion. I don’t know. For now, I just need to hold on. Just a few more months.
Then comes a new role, new challenges, and a new version of me. I know I’ll need patience, humility, and an open heart. I’m so grateful that the girls believe in me – sometimes more than I believe in myself. And maybe that belief is what keeps me going, even on days like this.
If you'd like, I can adjust the tone to be more poetic, informal, or social media–friendly. Just let me know your preferences!
18622 kroki i tysiąc emocji później…
Dziś licznik pokazał 18622 kroki – to efekt drogi do pracy, powrotu do domu i krótkiego spaceru po parku. Fizycznie było intensywnie, ale to nie nogi bolały mnie najbardziej. Najwięcej energii pochłonęły emocje.
Dzień zaczął się wcześnie – dotarłam do przedszkola chwilę po siódmej, bo planowałam wyjść trochę wcześniej do lekarza. Niestety, krótko po ósmej zadzwonił telefon – okazało się, że pani doktor się rozchorowała, a moja wizyta została przełożona na czwartek rano. Od kilku dni czuję, że wraca moje przewlekłe zapalenie zatok. Pojawił się też lekki ból ucha, a z doświadczenia wiem, że to już etap, którego nie da się przeczekać.
Zaraz po śniadaniu, kiedy byłam na kuchni i szykowałam rzeczy do warsztatów kulinarnych, usłyszałam pytanie, które wytrąciło mnie z równowagi: „Czy od września wchodzisz jako nauczyciel?” Padło znienacka, w miejscu i czasie, które nie sprzyjały takim rozmowom. Poczułam wewnętrzny niepokój i dyskomfort. To nie było pytanie, na które chciałam – ani powinnam – odpowiadać. Zwłaszcza że osoba, której ta sytuacja może dotyczyć, najprawdopodobniej niczego się nie spodziewa. Ostatecznie odpowiedziałam, że nic nie jest jeszcze pewne, a najlepiej kierować takie pytania do naszej pani dyrektor. Mimo to rozmowa nie dawała mi spokoju przez resztę dnia.
W grupie od rana było nerwowo. Jeden z bliźniaków miał wyjątkowo trudny dzień – co chwilę płakał, krzyczał albo się z kimś bił. Widać było, że buzują w nim emocje, z którymi nie potrafił sobie poradzić. Takie dni są wyczerpujące – dla nas i dla dzieci. Wszyscy czujemy już zmęczenie końcówką roku. Wszyscy czekamy na wakacje.
Szczególnie trudno patrzyło mi się dziś na chłopca, którego zachowanie niepokoi mnie od dłuższego czasu. Coraz częściej nakręca się, bywa agresywny i niespokojny. Widać, że coś się z nim dzieje. To bardzo wrażliwe dziecko, które mierzy się z trudną sytuacją, na jaką nie powinien być narażony żaden pięciolatek. Próbujemy mu pomóc, ale współpraca z rodzicami jest trudna. Przy każdej rozmowie słyszymy, że to przedszkole jest winne. Tymczasem problem leży gdzie indziej – i to bardzo wyraźnie. Najtrudniej jest patrzeć na to bezsilnie, widząc, że jeśli nic się nie zmieni, przyszłość tego chłopca może być naprawdę bolesna.
Środa miała jedną dobrą stronę – pogodę. Było ciepło i słonecznie, ostatni taki dzień w tym tygodniu. Ubrałam swoją ulubioną sukienkę i chociaż przez chwilę poczułam, że świat nie jest taki szary. Po obiedzie wyszliśmy z dziećmi na dwór i wtedy atmosfera nieco się rozluźniła. Świeże powietrze i słońce zrobiły swoje.
W drodze do domu zaczęłam odczuwać zmęczenie w całym ciele. Mięśnie były spięte, głowa pulsowała, a ja po prostu musiałam na chwilę usiąść. Zatrzymałam się na ławce w parku, żeby złapać oddech. Myśli krążyły wokół całego dnia – dziecięcych emocji, niepokojących sytuacji, niekomfortowych rozmów. To wszystko sprawiło, że wieczorem czułam się wypompowana.
Nie wiem, czy byłoby mi łatwiej, gdyby wszystko było już oficjalnie ustalone i powiedziane. Może wtedy uniknęłabym takich pytań i niepewności. Może ludzie zaczęliby się powoli oswajać ze zmianami. A może pojawiłoby się tylko więcej szumu i zamieszania. Trudno powiedzieć. Na razie muszę po prostu wytrzymać. Jeszcze tylko kilka miesięcy.
A potem… Nowa rola, nowe wyzwania, nowa ja. Wiem, że będę potrzebować dużo pokory, cierpliwości i otwartości. Cieszę się, że dziewczyny we mnie wierzą – czasem bardziej niż ja sama. I może właśnie ta wiara pozwala mi iść dalej, nawet w takie dni jak dzisiejszy.
This report was published via Actifit app (Android | iOS). Check out the original version here on actifit.io
