Autumn Walk Among Golden Leaves – 11,500 Steps of Peace
Today was all about autumn in its full glory. Golden, rusty and orange leaves covered the ground like a soft carpet, and the air smelled of damp moss and the faint smoke of the first autumn bonfires.
Instead of staying indoors, I went for a long walk in the park – no rush, no plan, just the simple joy of moving and breathing.
I didn’t plan to hit 11,500 steps, but that’s the magic of autumn – it pulls you in. You step under the trees, hear the crunch of leaves, see the sunlight filtering through the branches… and time just disappears.
The path led along a pond where ducks held their morning meetings, and the wind played with the ripples on the water. On one bench sat an elderly couple holding hands – a small reminder that peace doesn’t always need to be chased; sometimes you just have to notice it.
In my pocket, a small thermos of black coffee kept me warm. Every now and then I stopped just to look around – at the trees, the reflections on the water, and the calm faces of other walkers. It’s amazing how a simple walk can sort your thoughts better than hours of sitting still.
With every step, I could feel the tension melting away. The head cleared, the breath deepened, the body relaxed. Step by step, the world slowed down to a rhythm I could finally keep up with.
As I was heading back home, the sun began to hide behind the horizon. The park grew quieter, and the air turned crisp. Leaves danced one last time in the fading light before the evening chill took over.
There’s something deeply nostalgic about autumn, but also cleansing. Maybe that’s what it’s trying to teach us – to slow down, let go, look around, and simply walk.
Today: 11,500 steps, and a calmer mind.
Jesienny spacer pośród złotych liści – 11 500 kroków spokoju
Dzisiejszy dzień upłynął pod znakiem jesieni w najpiękniejszym wydaniu. Złote, rude i pomarańczowe liście tworzyły pod stopami miękki dywan, a powietrze pachniało wilgotnym mchem i dymem z pierwszych jesiennych ognisk.
Zamiast zamykać się w czterech ścianach, wybrałem się na dłuższy spacer do parku – taki bez pośpiechu, bez celu, po prostu dla przyjemności.
Nie planowałem, że zrobię ponad 11 500 kroków, ale tak to już jest z jesienią – wciąga. Wystarczy wejść między drzewa, usłyszeć szelest liści, zobaczyć, jak słońce prześwituje przez gałęzie, i nagle zapomina się o czasie.
Szlak prowadził wzdłuż stawu, gdzie kaczki urządzały sobie poranne narady, a wiatr bawił się falami. Na ławce siedziała starsza para, trzymając się za ręce – taki obrazek, który przypomina, że spokój nie zawsze trzeba gonić, czasem wystarczy go zauważyć.
W kieszeni grzała się kawa z termosu – czarna, mocna, idealna na chłodne powietrze. Co jakiś czas zatrzymywałem się, by po prostu popatrzeć – na drzewa, na ludzi, na odbicia chmur w wodzie. To niesamowite, jak bardzo spacer potrafi uporządkować myśli.
Z każdym krokiem czułem, jak napięcie znika. Jak głowa robi się lżejsza, a oddech głębszy. Taki prosty ruch – krok za krokiem – potrafi zdziałać więcej niż najlepsza medytacja.
Na koniec, gdy wracałem do domu, słońce zaczynało się już chować za horyzontem. Powietrze zrobiło się chłodniejsze, a park powoli pustoszał. Liście wirowały w powietrzu, jakby chciały jeszcze przez chwilę zatańczyć, zanim przykryje je listopadowy deszcz.
Jesień ma w sobie coś nostalgicznego, ale też oczyszczającego. Może właśnie o to chodzi – żeby zwolnić, odpuścić, popatrzeć pod nogi i po prostu iść.
Dziś 11 500 kroków, ale dużo więcej spokoju w głowie. 🍂
This report was published via Actifit app (Android | iOS). Check out the original version here on actifit.io
- 
